Het einde van een tijdperk is nabij. Op 21 juni brengen we onze definitieve stem uit over de voorgenomen fusie met de FAGT en NVST. Daarmee sluiten we niet alleen een hoofdstuk af, maar blikken we ook terug op ruim 25 bijzondere jaren VIV-geschiedenis.
Zoals het vaak gaat bij nieuwe beginpunten, ontstond ook de VIV ooit uit een fusie – tussen twee kleine verenigingen.
Door de jaren heen kwamen er nieuwe bestuurders, gingen anderen weer, en in 2011 schoof ik zelf aan bij Ingrid en Linda om te praten over versterking van het bestuur. Er waaide toen een frisse wind door de VIV, onder andere dankzij de toelating van een hausse aan NLP practitioners en masters.
Toelatingsgesprekken vonden destijds nog fysiek plaats, in gesprek met een commissie en bestuurslid. Het draaide niet alleen om diploma’s, maar vooral ook om wie je was. Puur lid worden vanwege de vergoedingen? Dat was simpelweg niet genoeg. Je moest echt bij de VIV passen. En dat maakte de vereniging sterk en authentiek.
Hoewel onze therapeuten altijd al professioneel werkten, bestond de regelgeving zoals we die nu kennen toen nog nauwelijks. Vergoedingen? Die kwamen slechts van enkele verzekeraars. In mijn rol als bestuurslid public affairs trok ik eropuit, op bezoek bij verzekeraars, om het belang van vergoeding voor complementaire therapie onder de aandacht te brengen. Intussen kunnen cliënten met een aanvullende verzekering in 90% van de gevallen rekenen op een vergoeding. Een grote stap voorwaarts.
Tegelijkertijd groeide bij verzekeraars de wens dat therapeuten ook medisch of psychosociaal onderlegd zouden zijn, om de brug naar de reguliere zorg te verstevigen. Pas in 2021 werd dit een voorwaarde voor de vergoeding, maar de VIV bleef – en blijft – ook ruimte geven aan therapeuten zonder MBK of PsBK.
In 2015 kwam visitatie op als nieuwe vereiste. We begonnen klein: met een toelatingsformulier en een handvol therapeuten die hun praktijk wilden laten zien. Al snel groeide dit uit tot een zorgvuldig visitatieproces, met betrokken leden die dit tegen een kleine vergoeding uitvoerden.
2015 markeerde ook de verhuizing van ons secretariaat van Delden naar Bussum en het afscheid van Marianne. Een jaar later volgde mijn benoeming tot voorzitter, samen met Lillian als medebestuurslid. Niet lang daarna kwamen Léonne (secretaris), Renie (penningmeester) en Ellen (algemeen bestuurslid) erbij – stuk voor stuk mensen die hun stempel drukten op onze groei.
De wereld van beroepsverenigingen was in die tijd volop in beweging. Koepels als KAB, RBCZ, SRBAG en NAP boden hun diensten aan, maar verzekeraar VGZ wilde alleen nog spreken met koepels. Voor de VIV werd aansluiting bij de RBCZ in 2016 een logische stap – een keuze die de positie van onze leden versterkte. RBCZ speelde vervolgens een belangrijke rol bij de invoering van regelgeving als de AVG en Wkkgz en was zelfs betrokken bij de bekende btw-uitspraak van de belastingdienst in Breda. Veel van die procedures vind je nog steeds terug op onze website.
Toen kwam corona. Spannende tijden. Dankzij een brief aan het ministerie van VWS lukte het om ons beroep als essentieel te laten erkennen. De deuren van de praktijk mochten weer open en we konden doen wat we het liefste doen: mensen helpen.
Intussen veranderde er ook veel intern. Rob van der Niet volgde Renie op als penningmeester en MOS werd ons nieuwe secretariaatsbureau. Fysieke vergaderingen maakten plaats voor hybride vormen, en ook ALV’s en bijscholingen kregen een digitale variant.
Maar corona liet meer sporen na. De instroom van nieuwe therapeuten nam af, terwijl veel leden richting pensioen gingen. Niet alleen bij de VIV, maar bij veel beroepsverenigingen speelde dit vraagstuk. Samen met Ellen en Rob besloten we ons blik te verruimen. Was er wellicht een andere vereniging waarmee we krachten konden bundelen?
We gingen op zoek. Het leek soms wel Tinder – en ja, we werden ook een paar keer weg 'geswipt'. Maar in het najaar van 2023 kwamen de gesprekken met de FAGT en NVST op gang. De klik was daar. Wat begon als een voorzichtige kennismaking, groeide uit tot een steeds sneller draaiend vliegwiel richting fusie.
Rob nam afscheid als penningmeester, maar bleef betrokken bij het fusietraject. Laurien nam zijn rol met enthousiasme over.
En nu, aan de vooravond van deze belangrijke stemming, is het tijd om stil te staan. Niet alleen bij de stappen die we gezet hebben, maar ook bij de mensen die het mogelijk maakten.
Want de VIV, dat zijn niet alleen de statuten, regels of het logo. De VIV zijn de mensen. De bestuursleden, commissieleden, visiteurs, ambassadeurs en natuurlijk alle therapeuten. Jullie hebben met toewijding gebouwd aan de kwaliteit en de ziel van deze vereniging. Aan ieder van jullie: een oprecht en warm dankjewel.
Persoonlijk weet ik dat ik de VIV ga missen. Maar zoals het boeddhisme ons leert: alles is vergankelijk – Anicca. Op de resten van het oude groeit iets nieuws. En ja, ook daarin blijven de genen van de VIV aanwezig.
Het ga jullie goed. En blijf vooral doen wat je doet: met hart en ziel werken aan welzijn en verbinding.
Door: Rob Moeke
